تفاوت SCF با تأمین مالی سنتی؛ مزایا، چالش‌ها و کاربردها

تأمین مالی سنتی چگونه عمل می‌کند؟

برخلاف scf در مدل تأمین مالی سنتی، بانک‌ها و مؤسسات مالی وام نقدی را بر اساس وثایق، حساب‌های مالی و سابقه اعتباری شرکت‌ها ارائه می‌کنند. این فرآیند زمان‌بر است و بسیاری از شرکت‌ها به دلیل نبود وثیقه یا صورت‌های مالی قوی، امکان دریافت منابع کافی را ندارند. در این مدل، بانک ارتباط مستقیمی با معامله واقعی ندارد و صرفاً بر اساس اطلاعات تاریخی تصمیم‌گیری می‌کند.

SCF چه تفاوتی با تأمین مالی سنتی دارد؟

تأمین مالی زنجیره تأمین (SCF) برخلاف روش سنتی، تأمین مالی را مستقیماً در بستر معامله واقعی انجام می‌دهد. پلتفرم یا فاینانسر جریان کالا، فاکتور، سفارش خرید و رفتار پرداخت را بررسی می‌کند و اعتبار را در همان نقطه‌ای تزریق می‌کند که نیاز وجود دارد. در SCF، تامین‌کننده سریع‌تر به پول می‌رسد، خریدار دوره پرداخت بلندتر می‌گیرد و فاینانسر ریسک پایین‌تری تحمل می‌کند؛ چون معامله واقعی را زیر نظر دارد.

در تأمین مالی سنتی، بانک وثیقه محور است. اما در SCF، اعتبارسنجی مبتنی بر داده‌های عملیاتی، روابط تجاری و کیفیت زنجیره انجام می‌شود. به همین دلیل شرکت‌ها بدون نیاز به وثیقه سنگین می‌توانند منابع مالی دریافت کنند.

مزایا و چالش‌های SCF نسبت به مدل سنتی

SCF سرعت بالاتری دارد، منابع را هدفمند تخصیص می‌دهد و هزینه مالی را کاهش می‌دهد. این مدل شفافیت بیشتری ایجاد می‌کند چون تمام تراکنش‌ها دیجیتال و قابل پیگیری هستند. علاوه بر این، ریسک نکول کم می‌شود زیرا فاینانسر به جای اعتماد به صورت‌های مالی قدیمی، به داده‌های جاری و رفتار پرداخت واقعی تکیه می‌کند.

البته پیاده‌سازی SCF نیاز به زیرساخت دیجیتال، همکاری بین خریدار و تأمین‌کننده و یک پلتفرم یکپارچه دارد. این موارد ممکن است برای برخی شرکت‌ها چالش ایجاد کند، اما مزایای SCF معمولاً نسبت به محدودیت‌ها برتری دارد.

کاربردهای SCF در کسب‌وکارها

کسب‌وکارهایی که درگیر خرید مواد اولیه، تولید، توزیع یا فروش اعتباری هستند، بیشترین نیاز را به SCF دارند. این مدل برای صنایع ساختمانی، دارویی، دانش‌بنیان، FMCG، فولاد، پتروشیمی و خرده‌فروشی ارزش‌افزوده بالایی ایجاد می‌کند.